"Skin" Draaidag 8
15 augustus 

Hoe doet die Hanro dat toch?
Deze vraag bekroop me toen ik gisteren de set bezocht. Want wat een feestelijk werkbezoekje had moeten zijn liep bijna uit op een persoonlijk drama:
Het begon allemaal buitengewoon goed: de sfeer was heel ontspannen en het is een feest om de acteurs en de crew aan het werk te zien. Ik kreeg rushes voorgeschoteld van de voorgaande dagen en geloofde mijn ogen niet: prachtige, heftige scène’s in een echt geloofwaardig jaren 70 jasje. Robert bij de skins, John in de Synagoge, Sylvia die haar pijn verbergt, Juda die zijn grote fout moet opbiechten… om te smullen. Zelfs op het kleine schermpje kan je nu al zien dat de ploeg daar in het verre Rotterdam iets heel erg moois en bijzonders aan het maken is. Hele heftige emotionele scène’s prachtig in beeld gebracht, maakten dat ik al bijna niet meer kon wachten tot ik de hele film zou mogen zien, maar toen gebeurde het:
Het was maar een kleine scène: Frankie loopt de wasserette binnen, niets aan de hand. Of toch wel? Want wie loopt daar op de achtergrond een koekje te kauwen? Is dat niet? Nee… draai eens terug… die jongen daar, 1/10 van een seconde in beeld: verhip dat is Germen!
Schrijversmaatje Germen heeft doodleuk stiekem een rol in de film gekregen! We hadden nog zo afgesproken dat we als schrijvers gelijkwaardig aan elkaar zouden zijn en nu dit!
Een pijnscheut in het hart en tranen in mijn ogen, maar uiteraard niets laten merken: Goedkeurend brommen, aardig glimlachen naar iedereen, maar ondertussen ga je van binnen natuurlijk helemaal kapot: waarom hij wel en ik niet?
Uiteindelijk trok ik het niet meer, ik moest gewoon ruimte om me heen om dit te verwerken. Dus ik lachte nog een keer dapper, mompelde een excuus tegen Hanro en rende de straat op. In het voorbijgaan zei nog iemand: “He dag, Germen!” … Ja ja was dat maar waar!
En toen gebeurde het: In de kille avondlucht van Rotterdam, ver van huis en terwijl ik de verkeerde kant opliep, schalde daar ineens mijn naam door de straat. Ik draaide me om en daar kwam die aangerend: de man die dagen achter elkaar alle emoties van de acteurs, de crewleden en dus kennelijk ook van deze ijdele pennenlikker registreert en kanaliseert. Hijgend komt hij voor me tot stilstand: “Volgende keer als je komt moet je me waarschuwen want dan mag je als figurant in de film!”
Een hart dat zwelt van trots, bergen met pijn die zijn vergeten, je verdringt je aanvechting om hem te zoenen, je vraagt dan ook niet meteen of jouw rol 2/10e van een seconde mag duren. Je knikt kort en zegt stoer en bijna onverschillig: oh okay dat is goed, maar ondertussen denk je toch: 

Hoe doet die Hanro dat toch? 

Philip Delmaar

note:

Philip is uiteindelijk ook echt in een flits te zien tijdens een punkconcert wat flink uit de hand loopt